تشویق هنرمندان متعهد جامعه و نیز پرورش هنرمند انقلابی اقدامی اساسی است.
یادداشت/
پرورش هنرمند انقلابی؛ اقدامی اساسی
تاریخ انتشارچهارشنبه ۲۲ اسفند ۱۳۹۷ ساعت ۱۰:۰۳
یادداشت // محمد کرم اللهی // حافظ خبر
عصر یکشنبه دوازدهم اسفند ساعت ۶ عصر برای تماشای نمایش ((خون سیاه)) نوشته سعید نیکورزم و کارگردانی محمد صادق علیپور به تالار نمایش استاد هودی شیراز رفتم.
نمایش «خون سیاه» قصه پرغصه رعب و وحشت و ترور و خشونتی ست که رهاورد حضور آمریکا چه بصورت مستقیم و چه در قالب نیروی نیابتی در خاور میانه به ویژه کشور همسایه عراق می‌باشد. داستان نمایش مربوط به خانواده‌ای است که تحت تأثیر القائات شیطانی گروههای تکفیری خود را قربانی اهداف شوم آمریکا و اسراییل در منطقه می‌کنند.
فلوجه شهری است در استان الانبار عراق در ۶۹ کیلومتری غرب بغداد و در کرانه رود فرات. شهر فلوجه با جمعیت ۳۲۶ هزار نفر و در مسیر بغداد به اردن واقع شده است. در این شهرو روستاهای پیرامونش ۲۰۰۰ مسجد وجود دارد و به همین دلیل در بین عراقی‌ها به «شهر مسجدها» شهرت دارد. فلوجه از قدیم از مراکز مهم اهل سنت در عراق بوده است. تاریخ این شهر به زمان بابلی‌ها باز می گرددو دانشوران شاخص و مهمی در این شهر زندگی می کرده‌اند.
جالب است بدانیم که منطقه فلوجه در زمان دولت ساسانی جز استان انبار شد. شهر انبار یا «پیروز شاپور» یکی از شهرهای باستانی زمان ساسانیان بوده است. شهر انبار در زمان فرمانروایی شاپور یکم ساسانی مورد تجدید بنا و بازسازی قرار می‌گیرد و نام ((شاپور)) بر ان نهاده می‌شود. در این شهر انبارها و زاغه هایی بزرگ مواد غذایی و اسلحه برای سپاهیان ساسانی ایجاد گردید و شاید بدین سبب آنجا را شهر انبار نیز می‌نامیدند. در دوران معاصر، در زمان حکومت استبدادی و بعثی صدام حسین، فلوجه از مناطق اصلی پشتیبان رژیم او بود در این دوران بسیاری از افراد ارشد حزب بعث از اهالی فلوجه بودند.
از زمان حملات آمریکاییان به عراق این شهر از مراکز عمده نبرد آمریکایی‌ها بوده است و این شهر هیچگاه توسط آمریکا تصرف نشد. این شهر با توطئه مزدوران داخلی شهر از سال ۲۰۱۴ میلادی به تصرف داعش درآمدکه قصه نمایش «خون سیاه» اشاره‌ای به این دوره از سرگذشت فلوجه و زنان و مردان آن دارد.
در ۱۰ فروردین ۱۳۹۵ روزنامه الشرق الاوسط با بحرانی خواندن اوضاع شهر فلوجه عراق می‌نویسد:
«ساکنان شهر فلوجه دیگر توان مقابله با گرسنگی را ندارند. آنها برای پایان دادن به این وضع خودکشی می کنندیا سم می‌خورند کودکان در برابر چشمان مادرانشان از گرسنگی می‌میرند. خانواده‌ها برای رهایی از عذاب‌های مرگ ناشی از گرسنگی اقدام به خودکشی دسته جمعی می‌کنند. برخی از مردم شهر برای رفع گرسنگی از علف تغذیه می کنند»
آقایان هنرمند نیکورزم و علیپور در مقام نویسنده و کارگردان نمایش تا حدودی از عهده کار برآمده‌اند و کاری روان و باورپذیر را برای علاقه مندان تئاتر مهیا کرده‌اند.
سوژه خوب با قصه‌ای نسبتاً خوب والبته با مشکلات مختصری که در بافت نمایشنامه دارد بعلاوه طراحی کارگردانی خیلی خوب و بازی‌های بعضاً عالی بازیگران از نکات ملموس نمایش «خون سیاه» بود که نوید تولد چهره‌هایی نو و کاربلد و متعهد در صحنه‌های نمایش فارس و ایران عزیزمان را می‌دهد.
استقبال خوب حداقل در روزی که حقیر تماشاگر کار بودم نشان از همراهی و مقبولیت کار از نگاه مخاطبان را داشت. چرا که پس از نمایش با برخی از مخاطبان که فرصت گفتگو و نظرخواهی از آنها دست داد آنها هم تا حدود زیادی از کار رضایت داشتند. که شایسته تقدیر و سپاس می‌باشند.
اما برای ما یعنی حوزه هنری که قرار است حامی هنر متعهد و ارزش مدار باشیم پس از بیان نکاتی چند از جانب کارگردان از تنهایی و فقدان پشتیبانی از کارهای متعهدانه قلبم به درد آمد و بسیار شرمسار شدم.
ما در کسوت حوزه هنری مگر رسالتی غیر از حمایت خالصانه و بی دریغ از هنرمند متعهد و هنر انقلابی داریم که یاران موافقمان بر روی صحنه از عدم حمایت و پشتیبانی از جانب دستگاه‌های فرهنگی بنالند و گله مند باشند. اگر قرار بر این است که حوزه هنری با پرهیز از موازی کاری و دوباره کاری هابه رسالت حقیقی خود یعنی بسط و گسترش هنر انقلابی و تفکر و اندیشه دینی بپردازد آیا اقدامی بهتر از حمایت از هنرمندان متعهد دارد. به نظرم برای ما اصلاً شایسته نیست که در نقش حامی و هادی برنامه‌های هنری خود را یکی از چند دستگاه بدانیم و سهم حداقلی برای خود قائل باشیم.
ما باید در تحقق اهداف و رسالت سازمانی خود سهم حداکثری برای خود قائل بوده و چشم انتظار حمایت دیگران نمانیم. آری ما به هر دلیلی از بنیه مالی و اعتباری چندانی در این استان برخوردار نیستیم و ظرفیت اندکی در اختیار داریم ولی اگر قرار است حرکت آفرین و جریان ساز باشیم باید حداکثر اندک در اختیار را بی منت و خالصانه و صادقانه به میدان آوریم و از جبهه فرهنگی هنری انقلاب اسلامی پشتیبانی و حمایت کنیم. گاهی تنها بودنمان در کنار آنها خود حمایت است. پس هنرمندان متعهد و انقلابی را از بودن در کنارشان محروم نکنیم و با آنها همراه باشیم، چرا که برای حفظ جامعیت نگرش دینی و تأسیس نظام اجتماعی استوار بر دین، هنر تأثیر بسیار مهمی دارد و برای همین تشویق هنرمندان متعهد جامعه و نیز پرورش هنرمند انقلابی اقدامی اساسی است.
*رئیس حوزه هنری فارس
عصر یکشنبه دوازدهم اسفند ساعت ۶ عصر برای تماشای نمایش ((خون سیاه)) نوشته سعید نیکورزم و کارگردانی محمد صادق علیپور به تالار نمایش استاد هودی شیراز رفتم.
نمایش «خون سیاه» قصه پرغصه رعب و وحشت و ترور و خشونتی ست که رهاورد حضور آمریکا چه بصورت مستقیم و چه در قالب نیروی نیابتی در خاور میانه به ویژه کشور همسایه عراق می‌باشد. داستان نمایش مربوط به خانواده‌ای است که تحت تأثیر القائات شیطانی گروههای تکفیری خود را قربانی اهداف شوم آمریکا و اسراییل در منطقه می‌کنند.
فلوجه شهری است در استان الانبار عراق در ۶۹ کیلومتری غرب بغداد و در کرانه رود فرات. شهر فلوجه با جمعیت ۳۲۶ هزار نفر و در مسیر بغداد به اردن واقع شده است. در این شهرو روستاهای پیرامونش ۲۰۰۰ مسجد وجود دارد و به همین دلیل در بین عراقی‌ها به «شهر مسجدها» شهرت دارد. فلوجه از قدیم از مراکز مهم اهل سنت در عراق بوده است. تاریخ این شهر به زمان بابلی‌ها باز می گرددو دانشوران شاخص و مهمی در این شهر زندگی می کرده‌اند.
جالب است بدانیم که منطقه فلوجه در زمان دولت ساسانی جز استان انبار شد. شهر انبار یا «پیروز شاپور» یکی از شهرهای باستانی زمان ساسانیان بوده است. شهر انبار در زمان فرمانروایی شاپور یکم ساسانی مورد تجدید بنا و بازسازی قرار می‌گیرد و نام ((شاپور)) بر ان نهاده می‌شود. در این شهر انبارها و زاغه هایی بزرگ مواد غذایی و اسلحه برای سپاهیان ساسانی ایجاد گردید و شاید بدین سبب آنجا را شهر انبار نیز می‌نامیدند. در دوران معاصر، در زمان حکومت استبدادی و بعثی صدام حسین، فلوجه از مناطق اصلی پشتیبان رژیم او بود در این دوران بسیاری از افراد ارشد حزب بعث از اهالی فلوجه بودند.
از زمان حملات آمریکاییان به عراق این شهر از مراکز عمده نبرد آمریکایی‌ها بوده است و این شهر هیچگاه توسط آمریکا تصرف نشد. این شهر با توطئه مزدوران داخلی شهر از سال ۲۰۱۴ میلادی به تصرف داعش درآمدکه قصه نمایش «خون سیاه» اشاره‌ای به این دوره از سرگذشت فلوجه و زنان و مردان آن دارد.
در ۱۰ فروردین ۱۳۹۵ روزنامه الشرق الاوسط با بحرانی خواندن اوضاع شهر فلوجه عراق می‌نویسد:
«ساکنان شهر فلوجه دیگر توان مقابله با گرسنگی را ندارند. آنها برای پایان دادن به این وضع خودکشی می کنندیا سم می‌خورند کودکان در برابر چشمان مادرانشان از گرسنگی می‌میرند. خانواده‌ها برای رهایی از عذاب‌های مرگ ناشی از گرسنگی اقدام به خودکشی دسته جمعی می‌کنند. برخی از مردم شهر برای رفع گرسنگی از علف تغذیه می کنند»
آقایان هنرمند نیکورزم و علیپور در مقام نویسنده و کارگردان نمایش تا حدودی از عهده کار برآمده‌اند و کاری روان و باورپذیر را برای علاقه مندان تئاتر مهیا کرده‌اند.
سوژه خوب با قصه‌ای نسبتاً خوب والبته با مشکلات مختصری که در بافت نمایشنامه دارد بعلاوه طراحی کارگردانی خیلی خوب و بازی‌های بعضاً عالی بازیگران از نکات ملموس نمایش «خون سیاه» بود که نوید تولد چهره‌هایی نو و کاربلد و متعهد در صحنه‌های نمایش فارس و ایران عزیزمان را می‌دهد.
استقبال خوب حداقل در روزی که حقیر تماشاگر کار بودم نشان از همراهی و مقبولیت کار از نگاه مخاطبان را داشت. چرا که پس از نمایش با برخی از مخاطبان که فرصت گفتگو و نظرخواهی از آنها دست داد آنها هم تا حدود زیادی از کار رضایت داشتند. که شایسته تقدیر و سپاس می‌باشند.
اما برای ما یعنی حوزه هنری که قرار است حامی هنر متعهد و ارزش مدار باشیم پس از بیان نکاتی چند از جانب کارگردان از تنهایی و فقدان پشتیبانی از کارهای متعهدانه قلبم به درد آمد و بسیار شرمسار شدم.
ما در کسوت حوزه هنری مگر رسالتی غیر از حمایت خالصانه و بی دریغ از هنرمند متعهد و هنر انقلابی داریم که یاران موافقمان بر روی صحنه از عدم حمایت و پشتیبانی از جانب دستگاه‌های فرهنگی بنالند و گله مند باشند. اگر قرار بر این است که حوزه هنری با پرهیز از موازی کاری و دوباره کاری هابه رسالت حقیقی خود یعنی بسط و گسترش هنر انقلابی و تفکر و اندیشه دینی بپردازد آیا اقدامی بهتر از حمایت از هنرمندان متعهد دارد. به نظرم برای ما اصلاً شایسته نیست که در نقش حامی و هادی برنامه‌های هنری خود را یکی از چند دستگاه بدانیم و سهم حداقلی برای خود قائل باشیم.
ما باید در تحقق اهداف و رسالت سازمانی خود سهم حداکثری برای خود قائل بوده و چشم انتظار حمایت دیگران نمانیم. آری ما به هر دلیلی از بنیه مالی و اعتباری چندانی در این استان برخوردار نیستیم و ظرفیت اندکی در اختیار داریم ولی اگر قرار است حرکت آفرین و جریان ساز باشیم باید حداکثر اندک در اختیار را بی منت و خالصانه و صادقانه به میدان آوریم و از جبهه فرهنگی هنری انقلاب اسلامی پشتیبانی و حمایت کنیم. گاهی تنها بودنمان در کنار آنها خود حمایت است. پس هنرمندان متعهد و انقلابی را از بودن در کنارشان محروم نکنیم و با آنها همراه باشیم، چرا که برای حفظ جامعیت نگرش دینی و تأسیس نظام اجتماعی استوار بر دین، هنر تأثیر بسیار مهمی دارد و برای همین تشویق هنرمندان متعهد جامعه و نیز پرورش هنرمند انقلابی اقدامی اساسی است.
*رئیس حوزه هنری فارس
کد مطلب : ۱۹۷۴۰
