او با همان لحن همیشگی‌اش که همراه با صراحت و شوخی بود، گفت: فرهادیان زخمی شد... احمد پرواز کرد و اینک کنار حیدر است.

گریه‌ام‌ گرفت.... چندین بار خواستم بگویم شفاعت یادت نرود... دلم اجازه نمی‌داد... به هر روی با احتیاط و چشمی گریان او را بیرون آوردم و در گوشه‌ای خواباندم.