حافظ خبر | اخبار و تصاویر شیراز و استان فارس 18 بهمن 1400 ساعت 10:38 https://www.hafezkhabar.ir/note/24775/انتظار-بحرانها-ننشینیم -------------------------------------------------- یادداشتی از حسین خبیری: عنوان : به انتظار بحرانها ننشینیم -------------------------------------------------- با اطمینان می شود گفت که: ناشیانه ترین شکل مواجه با بحرانها، به انتظار بحران نشستن است. متن : به گزارش حافظ خبر، شناخت تنوع  وچشمه های بحران های احتمالی و ارایه راه کارهایی برای پیشگیری یا دست کم کاهش آثار مخربشان، آگاهانه ترین شکل مواجه با آنها خواهد بود. بسیاری اوقات لازم است تا با سالهامطالعه،برنامه ریزی و پیش بینی های ضروری، از شکل گیری و وقوع بحرانی کوتاه مدت امافاجعه آمیز، که خاطرات تلخ آن سالها در حافظه تاریخی یک ملت باقی می ماند،  جلوگیری نمود. براساس این نگاه معقولانه به شرایط حاکم بر زندگی اجتماعی،متولیان اداره جامعه دربخشهای مختلف موظفند تا چک لیستی از انواع بحرانهایی همچون: سیاسی، امنیتی، اقتصادی، فرهنگی، بلایای طبیعی، حوادث، و...تهیه نموده وبا مشارکت اطمینان بخش چهره های شاخص علمی و صاحب نظران دانشگاهی در گرایش های مرتبط،برنامه چند وجهی عملیاتی و جامع الاطرافی برای قبل،هنگام وپس از بحران ، طراحی وشبیه سازی کنند. پلاسکو،برمشور،سیل شیراز،آتش سوزی جنگلهای بمو،دراک، کهمره سرخی، ارسنجان،تهدید وتجاوز به حریم های میراثی و تخریب بناهای بافت تاریخی،سرقت بانکها، شهادت مامور انتظامی به ضرب چاقوی یک خلافکار، گروگان گیری وآدم ربایی، هجوم سگهای ولگرد به کودکان در جنوب شهر، برخورد غیر انسانی با دست فروشان وجریحه دار شدن وجدان عمومی،بحران بیکاری.. یا سایر مواردی که شنیدن وهضم آن برای اذهان عمومی ساکنان یک شهر دشواربوده ،اما مردم دایما با آن روبه رو و درگیر هستند، نمونه هایی می توان قلمداد نمود که به باور اکثر کارشناسان با قدری دور اندیشی ممکن بودبه میزان قابل توجهی از دامنه ی  زیانهاو تبعات مادی و معنوی،جسمی وروحی و روانی آن در سطح جامعه کاست.   درمهار بعضی از این موارد شاخص، مردم پیش از متولیان امور، به صورت خودجوش تا سرحد جانفشانی ایفای نقش نموده اندوبسیاری ازاوقات مدیران پس از مردم و در مرحله آرامش پس از طوفان  به صحنه رسیده اند. در این میان ارتباط، انسجام،آموزش،تجهیز جریان های داوطلبی مقتدر محلی وبومی که خواه ناخواه وشجاعانه خود را به دل حوادث می زنند،دایما مورد بی اعتنایی قرار می گیرد. به نشانه روشن حجم و گستردگی خسارات در تجارب تلخ گذشته،مراکزی که براساس وظایف ذاتیشان قراربود نقش مشخص و موثری در مدیریت بحران از خود نشان دهند، نمره مطلوبی را کسب نکردندواز ظرفیت های عظیم جریان داوطلبی دایما غفلت نموده اند،می بایست ازپیله روزمرگی وتکرارکارهای کم اثر صرفا نمایشی، بیرون آمده وبا تکیه بر ظرفیت های عظیم اجتماعی جوانمردانه وایثارگرانه ایرانیان، ضمن عبرت اندوزی ودرس آموزی از وقایع داخلی و مرور تجارب کارآمد و ارزشمند سایرکشورها ،به دنبال بازآفرینی مدل های علمی کاربردی در مواجه بابحرانها با تاکید بر  محله محوری و مردم محوری باشند. قرار نیست وقتی انباشت مشکلات برسر شهروندان آوار شد ما با ژست منجی گری و دقیقا هنگامی که دیگر کاری از دستمان برنمی آید، در صحنه هاحاضر شویم و صرفا تماشاچی بر خاکستر نشستن آنان باشیم.     به یاد داشته باشیم که هر تهدیدی که برای مدیریت و رفع آن  برنامه ای وجود نداشته باشد،بحران بالقوه ای است  که می تواند در آینده ای نزدیک گریبانگیر همگان گردد. فراموش نکنیم که اگر عزم جدی برای مهار بحرانها در بین نباشد، هر روز شاهد نوعی از انواع  اتفاقات پرتکرار و ناگوار پیرامونمان خواهیم بود. به خاطر بسپاریم که هزینه های پیشگیری  از بحرانها  به مراتب کمتر از خسارات جبران ناپذیر پس از بحرانهاست. حسین خبیری