فقر بی رحم است،بی رحمتر از آنچه فکرش را بکنیم، گوش شنوایی ندارد، نه برای گریه های مادران ونه ناله های کودکان، دختر وپسر وپیرو جوان نمی شناسد،همه را زمین گیر و درمانده می خواهد..فقر باهیچکس شوخی وتعارف ندارد.

به گزارش حافظ خبر، بدون تردید ریشه ی  بسیاری ازانبوه معضلات و آسیب های کوچک وبزرگ اجتماعی از فرارمغزها گرفته تا بالارفتن سن ازدواج، کودکان کار،کودک همسری، فروش کلیه، طلاق، پایین آمدن سن اعتیاد به مواد مخدر،فروش فرزند، کاهش زمان امکان تهیه مواد مخدر به کمتراز 5دقیقه، تن فروشی، سوء تغذیه،ترک تحصیل دانش آموزان و دانشجویان، افزایش جرایم ومحکومیت های  ریز و درشت عمدی و غیرعمدی و...که دایما اخبار ناگوار آن را می شنویم را، می بایست  درغلبه هیولای بی رحم فقر بر زندگی  شهروندان جستجو نمود.
ضمن ستایش رفتارهای انگیزشی وخودجوش مردمی درقالب تشکیل خیریه هاو سایر حمایت های مختصری که درمقاطعی ازسال به صورت قطره چکانی در اختیارجماعت کوچکی از اقشار آسیب پذیر قرار می گیرد، باید اذعان داشت که به هیچ وجه این اقدامات محدود، تناسبی باجمعیت، حجم وتنوع نیازهاوگستره ی بحران فقرنداشته و پاسخگوی انبوه نیازمندیهای آحاد مردم نخواهد بود.
علاوه براینکه همیشه  لازم است دقت داشته باشیم که *همه نیازهای انسان ناطق و اندیشمند و آگاه، در تغذیه و نهایتا به سیرشدن شکم خلاصه نمی گردد... ودر شرایط کنونی، نیازهای بدیهی و اولیه ای همچون: سرپناه مطلوب، شغل مناسب، نیازهای فرهنگی، آموزشی، تفریحی ،نیاز به هویت و وجاهت و پایگاه اجتماعی و... همچنان به قوت خود باقی است و دائما بی پاسخ می ماند.
گاهی اوقات ذهنهای کوچک وانگیزه های حقیر با بی توجهی به ظرافت های اخلاقی و نادیده گرفتن شخصیت والای شهروند ایرانی،به توهم اینکه درحال شکستن شاخ غول مشکلاتند،توزیع یک کیسه برنج را آنچنان فریاد می زنند وتبلیغ می نمایند که  نتیجه ای  جز لگد کوب نمودن عزت نفس شهروندان را در پی نخواهدداشت.
سئوال مهم اینجاست که در مواجهه بافقرچه باید کرد؟آیا فقر صرفامشکل مردم است ومسبب آن مردمند و خودشان باید چاره ای برای مشکلاتشان بیابند؟ مجلس ،دولت و دستگاه قضایی دقیقادر کجای ماجرای فقرزدایی موکلان و ولی نعمتان خود قرار دارند و سهم هریک ازآنان را دراین رابطه چگونه می توان تعیین کردو یا عملکردشان را چگونه می توان به درستی و روشنی ارزیابی نمود؟ آیا همچنان باید به خرده کاریهای نمایشی وناکافی که کمترین تاثیری درحل اساسی معضل تلخ فقر ندارد ادامه داده شود؟یا به اقدامات اساسی اندیشید وبدانها پرداخت؟ باتوجه به  گسترش دامنه ی  فقر،آیا اداره ،سازمان یا نهادهای مشخصی به تنهایی می توانند گرد وغبار فقر را از زندگی ایرانیان بزدایند یا بدین جهت به هم اندیشی، اجماع وهمکاری همه سازمانهانیازمندیم؟ سهم اندیشمندان وایده پردازان دغدغه مند در ارایه راه کارهای ویژه ومیانبرهای موثر در حل مسئله به چه میزان خواهد بود؟* وظیفه دولتها در گفتمان سازی وبهره جویی از توانمندی نخبگان را چگونه می توان بدانها گوشزد نمود؟
واقعیت  این  است که این دسته از نیازها را نه می شود پنهان کرد ونه نمی توان کاهش دادیا محدودیا مهار نمود،فقط یک راه می ماند، آنهم تامین به موقع آنها از طریق توزیع متناسب، هدفمندوهوشمندانه ثروت وایجاد فرصت های دسترسی ودست یابی همسان وبرابر برای همگان می باشد.

حسین خبیری