با شنیدن این سخنان، نگاهی به خود انداختم و با آگاهی از تندرستیم، به سوی سنگر فرمانده گردان دویدم تا آمبولانس را پیدا کنم... نزدیک به ۸۰۰ متری امده بودم که احساس کردم دیگر پایم مرا یاری نمی‌کند... نگاهی به پاهایم ...

او با همان لحن همیشگی‌اش که همراه با صراحت و شوخی بود، گفت: فرهادیان زخمی شد... احمد پرواز کرد و اینک کنار حیدر است.

گریه‌ام‌ گرفت.... چندین بار خواستم بگویم شفاعت یادت نرود... دلم اجازه نمی‌داد... به هر روی با احتیاط و چشمی گریان او را بیرون آوردم و در گوشه‌ای خواباندم.

با دوچرخه تک چرخ زدن رو شروع کرد و بعد موتور همه سرگرمیش شد!

با نَفْسی مطمئن، مردانه و رها از تعلقات، برای پاسداری از اسلام و انقلاب رفتند و امانتی سنیگین بر دوش‌مان گذاشته‌اند... اگر لایق حفاظت از از آن باشیم.