جوانفکر: در تعجبم که چطور دستگاه قضائی با خرازی برخورد نمی کند؟

آقای صادق خرازی رئیس شورای مرکزی حزب ندای ایرانیان گفته است که ندا تمام تلاش خود را می کند تا انحراف از کشور رخت بربندد و این انحراف را در وجود احمدی‌نژادیسم به عنوان یک فرهنگ می‌بیند. ما می‌خواهیم که خط انحراف از کشور برود ولو خون بخواهد. اظهارات آقای خرازی کلید واژه هایی دارد که باید به درستی تبیین شود. "انحراف” – "احمدی نژادیسم” – "فرهنگ احمدی نژادیسم” و همچنین "خون” کلید واژه هایی هستند که باید به درستی مورد بازخوانی قرار گیرند تا انگاره های ذهنی رئیس شورای مرکزی حزب تازه تاسیس ندای ایرانیان برهمگان روشن شود. ابراز چنین سخنانی از سوی یک مقام حزبی و سیاسی در هر کشور دمکراتیکی با تبعات سنگین سیاسی و قضایی ، از جمله سلب صلاحیت سیاسی آن فرد مواجه می شود و در حیرتم که چگونه دستگاههای نظارتی ایران نسبت به این سخنان تحریک آمیز و خطرناک، سکوت اختیار کرده و هیچ واکنشی نشان نداده است؟
چنین به نظر می رسد که نگاه آقای صادق خرازی به صحنه سیاسی ایران بیش از هرچیز متوجه رفتار وحشیانه و جنایتکارانه مشتی خس و خاشاک در روزها و ماههای پس از انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۳۸۸ است که با اردو کشی سیاسی در خیابانها ، دهها تن از مردم و نیروهای بسیجی و انتظامی را به خاک و خون کشیدند.
هیچ کس تردید ندارد که هدف اصلی میرحسین موسوی، تصاحب کرسی ریاست جمهوری از طریق شرکت در رقابت های سالم انتخاباتی نبود. او در همکاری و همفکری نزدیک با هاشمی و خاتمی قصد داشت به هر قیمت ممکن و حتی به آشوب کشیدن کشور، دکتر احمدی نژاد را از قدرت به زیر بکشد و پاشنه آشیل آنها نیز همین هدفگذاری شوم بود. موسوی اگر برای اثبات خود و نه برای نفی دکتر احمدی نژاد تلاش می کرد ، شاید موفقیت بیشتری به دست می آورد. خدای بزرگ ناظر بر همه امور عالم است و مکر او قوی تر از مکر کسانی است که خدا را از معادلات خود کنار گذاشته اند.
آقای صادق خرازی می داند که سال ۱۳۹۶می تواند با درس بزرگی برای صاحبان زر و زور توام باشد؛ درسی که در نتیجه آن مردم به طور واقعی بر سرنوشت خویش حاکم خواهند شد و دشمنان قسم خورده این ملت نیز تودهنی سختی خواهند خورد. هرچند خرازی وهمفکران او در گروهک ندا، کوچکتر از آن هستند که برای مردم خط و نشان خونین بکشند اما این سخنان محکی برای آن است که نشان دهد آیا دستگاه های نظارتی ما خود را به خواب زده اند یا آنکه در غفلتی ناخواسته به سر می برند؟!