با شنیدن این سخنان، نگاهی به خود انداختم و با آگاهی از تندرستیم، به سوی سنگر فرمانده گردان دویدم تا آمبولانس را پیدا کنم... نزدیک به ۸۰۰ متری امده بودم که احساس کردم دیگر پایم مرا یاری نمی‌کند... نگاهی به پاهایم ...

او با همان لحن همیشگی‌اش که همراه با صراحت و شوخی بود، گفت: فرهادیان زخمی شد... احمد پرواز کرد و اینک کنار حیدر است.

گریه‌ام‌ گرفت.... چندین بار خواستم بگویم شفاعت یادت نرود... دلم اجازه نمی‌داد... به هر روی با احتیاط و چشمی گریان او را بیرون آوردم و در گوشه‌ای خواباندم.

گفته شد که اگر عراقی‌ها از شما گذر هم کردند، هیچ پویایی نداشته باشید، تا کمین لو نرود... باید سکوت کرد و صبر داشت. شب اول بچه‌ها به کمین رفتند.

من با گروهان (سردار شهید) صمد فخار، به معاونت رحیم قنبری و عبدالرضا راهنده و در جایگاه پیک و بیسیم‌چی، در کنار اصغر شجاعی، از پادگان راهی اروند شدیم.

به‌سمت اهواز راه افتادیم. از جاده کازرون به سمت گناوه حرکت کردیم. می‌دانستیم فردا باید به‌ منطقه عملیاتی برویم. کنار من حَمَد خورشیدی نشسته بود. حمد فرمانده یکی از گروهان‌های گردان فجر بود.

و آن شب بود که اروند هم به جرگه مقدس‌ها راه یافت. هر متر این آب را غواصان و رزمندگان، به بوی عطر شهادت و ایثار، جانفشانی و محبت آغشته کردند.