یادداشت تأمل‌برانگیز فرزند شهید باکری درباره 175 شهید غواص

جامعه‌ای که این روزها درگیر چالش‌های اقتصادی است و چهره‌های سیاسی آن برای یار‌کشی‌های معمول و نشان دادن خود بر سر دیگران «فریاد» می‌زنند را شاید خیلی‌ها جامعه‌ای پراکنده بدانند. اما همین استقبال مردمی و خودجوش از «175 جوانمرد مظلوم» نشان داد که «عاملی» که جامعه را به «وحدت» و «انسجام» می‌رساند، همین «شهدا» هستند. شاید برای آن‌هایی که خود را متولی «فرهنگ شهادت» می‌دانند، موجب تعجب باشد جوانانی خارج از چارچوب فکری، سیاسی و فرهنگی آن‌ها، اینچنین مهربانانه و حماسی به بازگشت «175 شهید مظلوم» واکنش نشان داده‌اند. در روزهایی که جامعه ایرانی بیش از همه‌چیز به «وحدت» و «همدلی» نیاز دارد، باز این «برکت خون شهداست» که «وحدت» می‌آفریند و دل‌ها را به‌هم نزدیک می‌کند. «مظلومیت» شهدای عزیز به ویژه «175 غواص دریادل» به یاد همه ما می‌آورد که آن چیزی که برایش این همه «رشادت» و «ایثار» صورت گرفته «ایران اسلامی» است؛ «ایرانی» که این روزها بیش از همیشه نیازمند «همدلی و تلاش» است. برخی از متولیان رسمی اگر از اندکی هوشمندی برخوردار باشند، می‌دانند نباید «فرهنگ ایثار و شهادت» را با نگاه‌های محدود و انحصاری پیگیری کنند. دلسوزان می‌دانند «شهدای وطن» برای همه مردم عزیزند و این همه مردم، شامل همه کسانی می‌شود که با ما همفکر و هم‌جهت هستند یا با ما همراه نیستند. در نگاه و بیانات متولیان این امور نباید چنین احساس شود که «شهید و شهادت» منحصر به یک طیف و یک نگاه فکری است. اگر مسئولان بدانند و بفهمند و بدانیم که همان‌قدر که برای یک دانشجو، طلبه و بسیجی و خانم خانه‌دار داخل کشور، «شهدا» عزیز و بزرگند که برای یک ایرانی دانشجو و پزشک و کارآفرینی که حتی شاید چندسالی از عمر خود را در وطنش نگذرانده است، قطعاً فعالیت‌ها، برنامه و نگاهشان مؤثرتر از تلاش‌های فعلی‌شان می‌شود. واکنش‌های خودجوش مردم به بازگشت «175 غواص شهید» به همه ما نشان داد «فرهنگ ایثار و شهادت» مقدس‌تر از آن است که هزینه درگیری‌های سیاسی و گروهی و جناحی شود.