پس از بازگشت به کشور، او به عضویت هیات علمی دانشگاه شهید بهشتی درآمد و پژوهش‌های خود را در زمینه هسته‌ای پی گرفت. در همین روزگار او با شهید دکتر احمدرضا ذوالفقاری، دیگر دانشمند هسته‌ای کشور آشنا شد و این آشنایی زمینه همکاری‌های بیشتر آن دو را تا هنگام شهادت‌شان در پی داشت. همکاری‌هایی که در کنار پژوهش‌های بسیار ارزشمندی به‌ویژه از سال 1390، به بخش آموزش نیز می‌پرداخت و از این رو، هر دو شهید را دارای جایگاه بسیار برجسته‌تری در زمینه آموزش دانش هسته‌ای می‌دانند.
یادداشتی از محمدمهدی اسدزاده؛
شهید پرفسور عبدالحمید مینوچهر
تاریخ انتشارچهارشنبه ۲۸ خرداد ۱۴۰۴ ساعت ۱۴:۵۴
عبدالحمید، 16 خرداد سال 1341 در خانواده‌ای با اصالت از شهرستان نورآباد ممسنی دیده به جهان گشود.
تحصیلات خود را در همان شهر آغاز کرد. سه چهار ساله بود که نسیم خنک مهرورزی و ایمان با تبعید آیت‌الله العظمی شهید سید اسدالله مدنی، در ممسنی وزیدن گرفت و این شهر کوچک لرنشین فارس را به مأمن و پناهگاهی برای شیفتگان معرفت ساخت. روزهایی که نمازجماعت و درس‌های تفسیر، شیفتگان اسلام ناب محمدی را از جای جای ایران به ممسنی می‌کشاند. دیگر نورآباد ممسنی یک شهر کوچک دورافتاده نبود، که با گرد آمدن برخی چهره‌های دینی و انقلابی به‌ویژه از کازرون و شیراز، ممسنی شوری دیگر می‌یافت. شوری که خودبخود، ممسنی را به تکاپو انداخت و جریان‌های گوناگون اندیشگاهی نیز در جای‌جای آن پویا شدند؛ از بهاییت تا مارکسیسم، از حجتیه تا پیروان خط امام... و این‌ها همه، زمینه مطالعه و خوانش کتاب را بیش از پیش برای ممسنی فراهم می‌کرد.
عبدالحمید تازه پای مدرسه رفتن یافته بود که انقلاب اسلامی، به پیروزی رسید. روزهایی که جهشی دیگر را برای شهر او به همراه داشت.
با پایان یافتن دوران مدرسه، راهی دانشگاه شد. او که کارشناسی و کارشناسی ارشد خود را در رشته فیزیک دریافت کرده بود، خیلی زود با توجه به نیاز کشور در زمینه دانش هسته‌ای، از سوی جمهوری اسلامی ایران راهی روسیه شد و دکترای مهندسی هسته‌ای خود را با گرایش مهندسی رآکتور از دانشگاه مسکو دریافت کرد.
پس از بازگشت به کشور، او به عضویت هیات علمی دانشگاه شهید بهشتی درآمد و پژوهش‌های خود را در زمینه هسته‌ای پی گرفت. در همین روزگار او با شهید دکتر احمدرضا ذوالفقاری، دیگر دانشمند هسته‌ای کشور آشنا شد و این آشنایی زمینه همکاری‌های بیشتر آن دو را تا هنگام شهادت‌شان در پی داشت. همکاری‌هایی که در کنار پژوهش‌های بسیار ارزشمندی به‌ویژه از سال 1390، به بخش آموزش نیز می‌پرداخت و از این رو، هر دو شهید را دارای جایگاه بسیار برجسته‌تری در زمینه آموزش دانش هسته‌ای می‌دانند. منابع جهانی مانند «Christian post» او را یکی از چهره‌های کلیدی برنامه هسته‌ای ایران به‌ویژه در زمینه طراحی سوخت‌های پیشرفته هسته‌ای می‌دانند.
او که از سال 1401 ریاست دانشکده مهندسی هسته‌ای دانشگاه شهید بهشتی را بر دوش داشت، سرانجام در کنار دیگر دوستان دانشمند خود، شهیدان فریدون عباسی دوانی، محمدمهدی طهرانچی، سید امیرحسین فقهی، احمدرضا ذوالفقاری، سعید برجی، اکبر مطلبی‌زاده، منصور عسگری، علی بکایی کریمی و علی باکویی کتریمی، در یورش بامدادی رژیم صهیونیستی در روز آدینه 23 خرداد ماه، به شهادت رسید.
تحصیلات خود را در همان شهر آغاز کرد. سه چهار ساله بود که نسیم خنک مهرورزی و ایمان با تبعید آیت‌الله العظمی شهید سید اسدالله مدنی، در ممسنی وزیدن گرفت و این شهر کوچک لرنشین فارس را به مأمن و پناهگاهی برای شیفتگان معرفت ساخت. روزهایی که نمازجماعت و درس‌های تفسیر، شیفتگان اسلام ناب محمدی را از جای جای ایران به ممسنی می‌کشاند. دیگر نورآباد ممسنی یک شهر کوچک دورافتاده نبود، که با گرد آمدن برخی چهره‌های دینی و انقلابی به‌ویژه از کازرون و شیراز، ممسنی شوری دیگر می‌یافت. شوری که خودبخود، ممسنی را به تکاپو انداخت و جریان‌های گوناگون اندیشگاهی نیز در جای‌جای آن پویا شدند؛ از بهاییت تا مارکسیسم، از حجتیه تا پیروان خط امام... و این‌ها همه، زمینه مطالعه و خوانش کتاب را بیش از پیش برای ممسنی فراهم می‌کرد.
عبدالحمید تازه پای مدرسه رفتن یافته بود که انقلاب اسلامی، به پیروزی رسید. روزهایی که جهشی دیگر را برای شهر او به همراه داشت.
با پایان یافتن دوران مدرسه، راهی دانشگاه شد. او که کارشناسی و کارشناسی ارشد خود را در رشته فیزیک دریافت کرده بود، خیلی زود با توجه به نیاز کشور در زمینه دانش هسته‌ای، از سوی جمهوری اسلامی ایران راهی روسیه شد و دکترای مهندسی هسته‌ای خود را با گرایش مهندسی رآکتور از دانشگاه مسکو دریافت کرد.
پس از بازگشت به کشور، او به عضویت هیات علمی دانشگاه شهید بهشتی درآمد و پژوهش‌های خود را در زمینه هسته‌ای پی گرفت. در همین روزگار او با شهید دکتر احمدرضا ذوالفقاری، دیگر دانشمند هسته‌ای کشور آشنا شد و این آشنایی زمینه همکاری‌های بیشتر آن دو را تا هنگام شهادت‌شان در پی داشت. همکاری‌هایی که در کنار پژوهش‌های بسیار ارزشمندی به‌ویژه از سال 1390، به بخش آموزش نیز می‌پرداخت و از این رو، هر دو شهید را دارای جایگاه بسیار برجسته‌تری در زمینه آموزش دانش هسته‌ای می‌دانند. منابع جهانی مانند «Christian post» او را یکی از چهره‌های کلیدی برنامه هسته‌ای ایران به‌ویژه در زمینه طراحی سوخت‌های پیشرفته هسته‌ای می‌دانند.
او که از سال 1401 ریاست دانشکده مهندسی هسته‌ای دانشگاه شهید بهشتی را بر دوش داشت، سرانجام در کنار دیگر دوستان دانشمند خود، شهیدان فریدون عباسی دوانی، محمدمهدی طهرانچی، سید امیرحسین فقهی، احمدرضا ذوالفقاری، سعید برجی، اکبر مطلبی‌زاده، منصور عسگری، علی بکایی کریمی و علی باکویی کتریمی، در یورش بامدادی رژیم صهیونیستی در روز آدینه 23 خرداد ماه، به شهادت رسید.
مولف : محمدمهدی اسدزاده
کد مطلب : ۲۹۳۹۵
غدیر خم
